Салом! Ай модари бузургворам. Имрӯз бори чандум аст, ки хома ба даст мегирам, то ин ки васфат намоям. Аммо сад афсӯс, ки ҳарфе намеёбам ва дар назди бузургиат оҷизу нотавонам.

      Оҳ модарам! Аҷоиб мӯъҷизае ҳастӣ ту! Ҳарчанд мекӯшам, вале на тасавир  карда метавонаму на тасаввурт. Ҳар лаҳзае, ки номатро ба забон меорам, тамоми вуҷудам меларзад, забонам лол мегардад ва нафас дар гулӯям мепечад, ту бароям зебо ва яктоӣ, бароям ганҷи пурқиммат ва арзандаи, ту беҳамтоӣ – эй модар.

   Ҳар як каломат дилнавозу ширин аст. Ба тамоми инсонҳо рӯҳу равони тоза мебахшад. Танҳо алфозу гуфторат дилнопазир аст. Танҳо ту метавонӣ сари гаҳвораи фарзандат бедор нишинӣ ва бо дидаи бехоб аллаи  пурмеҳру пурсеҳр бихонӣ. Аллаат гуворо ба гӯш мерасад. Танини садоят ба фазо мепечад ва ба як навои дилнишин мубаддал мегардад.

   Садою навоят ҳамаро мафтуну ҳайратзода кардааст. Агар тамоми умр ситоишат созам мисли чакраест, ки  дар  назди ин ҳама меҳрубониву навозишҳоят оҷиз аст.

   Якпора гӯштро дар батнат нӯҳ моҳу нӯҳ рӯз нигоҳдорӣ ва муҳофизат мекунӣ. Ҳангоми нишастан, анҷом додани корҳои хона эҳтиёт мекунӣ. Фарзандатро бо як азобу машаққат ба дунё меорӣ ва барои тарбияи ӯ шабҳои дароз бедорхобӣ кашида оромаш мекунӣ ва дидаи пурмеҳратро ба рӯяш медӯзӣ.

  Модари баҳиштиям, фарзандат аввалин сухани ширинро аз забони ту мешунавад ва гаҳе  ки бо лаҳни ширини тифлонааш калимаи «модар»-ро ба забон меорад, ту дубора рӯҳи тоза мегирӣ ва қалби бузургатро нишоту шодии тасвирнопазир лабрез менамояд. Намегузорӣ ба пои мо фарзандонат хоре халад ва дили нозуки вай аз чизе озор ёбад.

   Дар ҳақиқат ганҷи пурқиммат ва волотар зи ҷонӣ – эй модар.

   Модарҷонам! Доимо дар қалби худ орзуҳои нуҳуфтаеро нисбати фарзанди ҷигарбандат  дорӣ. Чун  фарзандат ба воя расид, мехоҳӣ хонадораш кунӣ. Барои писарат ҷомаи домодӣ медӯзию, бароии духтарат либоси арӯси. Онҳоро хушбахту хонаобод дидан мехоҳӣ.

   Чаро хаста намешавӣ модар? Чаро? Чаро боре ҳам   ба сари тифле, ки нимаи шаб туро аз ширинии хоб бедор месозад, садоятро баланд намекунӣ? Чӣ тавр ба ин ҳама ранҷ тоқат мекунӣ?

                    Чун хандаи гул зебост

                    Лабханди лабат модар

                    Бар ҳар ду ҷаҳон арзад

                    Як ранҷи шабҳои модар.

   Ту меҳмонро дӯст медорӣ – модарҷон. Зеро худ низ меҳмонӣ ва рӯзе аҷал бо эҳтиёту эҳтироми хоса туро аз мо дур мекунад ва ту тарки мо мекунӣ. Ба дили ҳар яки мо ғаму андӯҳ ҷо мегирад. Дар чорроҳаи зиндагӣ ҳайрону нолон мемонем. Бе ту зиндагӣ душвор ва хастакунанда мегардадт. Аз ин рӯ ҳастии мо ва қандили фурӯзони ҳар як хонадонӣ …

                    Бо меҳру муҳаббат ту калонам кардӣ

                    Дар ҷодаи зиндагӣ равонам кардӣ

                    Дарси адабам додиву гуфти пандам

                    Ту ҳарфи накӯ  ҷо бар забонам кардӣ

  Зиндагӣ қомататро хаму рӯятро пур зи ожанг кардааст. Ин ожангҳоро дигарон мебинанд, аммо фарзандон на, чунки дар ҳар як ожанг фариштае нишастааст ва онро молиш медиҳад. То ин ки дар  зебогии  Шумо костагие  пайдо нашавад. Зебоӣ, модари ҷонам. Хастагӣ дар чашму рӯйат ҳаст, аммо ба ҳамаи ин ту боз ҷасурӣ – модарҷон.

   Дар ҷанги хонумонсӯз далерона қадам мондӣ, аз чизе наҳаросидӣ, аз чизе нагурехтӣ. Фарзандонатро     мисли ӯкоби далеру ҷасуре зери қанот гирифтӣ ва  ояндаи неку дурахшонро аз фариштаҳои осмоният таманно намудӣ. Модарони зиёдеро доғи фарзанд ва даҳшати    ҷанги хонумонсӯз ба ҷоҳи яъсу ноумедӣ меандохт, аммо ту ҳамдарди доғу алами онҳо будӣ. Ба ин ҳама сахтиҳо дили ҷавон ва лаби хандон дорӣ – ай модари биҳиштиям.

                  Ту болотар аз тамоми мавҷудоти оламӣ.    Ҳатто аз офтоб пурсидаанд.   Аз ту гармтар чист?   Гуфт: Меҳри модар.    Аз кӯҳ пурсиданд:   Аз ту баландтар чист?  Гуфт: Қадри модар.    Аз баҳр пурсиданд:    Аз ту калонтару бузургтар чист?   Гуфт: Қалби модар

   Модоме ки Худованд аз ҳамаи инҳо туро болотар офаридааст, пас ту фариштаӣ, бале фариштаи ҳақиқии заминӣ.

                   Аё модар дилу ҷонам фидоят

                   Ҳамехоҳам бибӯсам хоки поят

                   Заминро саҷдагоҳ баҳри ту созам

                   Ки як бори дигар гирам дуоят.

   Модар ҷон ин ҳама қудратро ба ту кӣ дод? Худованд? Албатта, Худованд медиҳад!

   Зиҳӣ он Худованде, ки туро офарид! Вақте ки чунин қудрати бузургро соҳиб ҳастӣ,  пас чӣ гуна метавонам ба он чашмоне, ки саршори меҳру муҳаббатанд, ба лабоне, ки доимо  моили табассуманд, аллаи ширину дилнавозро ба гӯшам   гуфтанд, ба чеҳрае, ки саршори нури илоҳист,  ба чашми бад нигарам. Агар чунин кунам, чашмам кӯр бод!

   Пеши поят сари таъзим фуруд меорам, фариштаи бузурги ҳаётам, модари азизу марҳами ҷонам!

   Ин таронаро шабе навиштам, ки ҳамаи суолҳоямро ба модарам додам ва аз ӯ танҳо як посух гирифтам, ки гуфт: «Ман барои шумо фарзандонам заҳмат мекашам ва шумоён субҳи ҷовидонии ман ҳастед».

                  Эй модари ҷон садқа шавам нони туро

                  Ҳам сурфаю, ҳам мухпару чагдони туро

                  Ҳам гушнаю ҳам ташна дар мулки ғариб

                  Эй, модари ҷон,  ёд кунам дастархони туро.

   Ман модари азизи худ ва тамоми модарони оламро бо фарорасии «Иди модарон» сидқан шодбош гуфта, барояшон умри дарози пурбаракат орзумандам. Ҳамеша хушбахт ва дар паноҳи офаридгор тансиҳату сарбаланд бошанд.

Ганҷинаи Ализода – донишҷӯи гурӯҳи 4-и  факултети педиатрӣ